Thursday, July 3, 2008

Imagine a world without Filipinos

By: Abdullah Al-Maghlooth (Arab News. 16 Jun 2008)

(One of my friend shared this article to me, and i want to share it with you.)

Muhammad Al-Maghrabi became handicapped and shut down his flower and gifts shop business in Jeddah after his Filipino workers insisted on leaving and returning home. He says: “When they left, I felt as if I had lost my arms. I was so sad that I lost my appetite.”
Al-Maghrabi then flew to Manila to look for two other Filipino workers to replace the ones who had left. Previously, he had tried workers of different nationalities but they did not impress him. “There is no comparison between Filipinos and others,” he says. Whenever I see Filipinos working in the Kingdom, I wonder what our life would be without them.
Saudi Arabia has the largest number of Filipino workers — 1,019,577 — outside the Philippines. In 2006 alone, the Kingdom recruited more than 223,000 workers from the Philippines and their numbers are still increasing. Filipinos not only play an important and effective role in the Kingdom, they also perform different jobs in countries across the world, including working as sailors. They are known for their professionalism and the quality of their work.
Nobody here can think of a life without Filipinos, who make up around 20 percent of the world’s seafarers. There are 1.2 million Filipino sailors.
So if Filipinos decided one day to stop working or go on strike for any reason, who would transport oil, food and heavy equipment across the world? We can only imagine the disaster that would happen.
What makes Filipinos unique is their ability to speak very good English and the technical training they receive in the early stages of their education. There are several specialized training institutes in the Philippines, including those specializing in engineering and road maintenance. This training background makes them highly competent in these vital areas.
When speaking about the Philippines, we should not forget Filipino nurses. They are some 23 percent of the world’s total number of nurses. The Philippines is home to over 190 accredited nursing colleges and institutes, from which some 9,000 nurses graduate each year. Many of them work abroad in countries such as the US, the UK, Saudi Arabia, the United Arab Emirates, Kuwait and Singapore.
Cathy Ann, a 35-year-old Filipino nurse who has been working in the Kingdom for the last five years and before that in Singapore, said she does not feel homesick abroad because “I am surrounded by my compatriots everywhere.” Ann thinks that early training allows Filipinos to excel in nursing and other vocations. She started learning this profession at the age of four as her aunt, a nurse, used to take her to hospital and ask her to watch the work. “She used to kiss me whenever I learned a new thing. At the age of 11, I could do a lot. I began doing things like measuring my grandfather’s blood pressure and giving my mother her insulin injections,” she said.
This type of early education system is lacking in the Kingdom. Many of our children reach the university stage without learning anything except boredom.
The Philippines, which you can barely see on the map, is a very effective country thanks to its people. It has the ability to influence the entire world economy.
We should pay respect to Filipino workers, not only by employing them but also by learning from their valuable experiences.
We should learn and educate our children on how to operate and maintain ships and oil tankers, as well as planning and nursing and how to achieve perfection in our work. This is a must so that we do not become like Muhammad Al-Maghrabi who lost his interest and appetite when Filipino workers left his flower shop.
We have to remember that we are very much dependent on the Filipinos around us. We could die a slow death if they chose to leave us.

No comments:

Interviewing Fr. Giancarlo Bossi

Pakiki pag-kwentuhan kay Fr. Bossi, puno ng katatawanan!

Fr_bossi_with_villones_family Aug 13, 2007 umaga ng araw na ito, isang araw bago maka-uwi sa sariling bansa ang isang paring pinalaya pagkatapos na makidnap ng 39 na araw sa Pilipinas na si Fr. Giancarlo Bossi.

Dinatnan namin sa hardin ng PIME (Pontificio Instituto Missioni Estere) Head Office si Fr. Bossi at ang kanyang mga malalapit na kamag-anak na nagkukwentuhang may ngiti sa kanilang labi. Maayos kaming tinanggap ng pamilyang Bossi at sinalubong na parang myembro na rin ng kanilang pamilya. Noong mga araw kasi na kasalukuyang nakidnap ang pari, ilan beses namin silang nakausap sa telepono at nagkita pa kami ng pamilya nito noong pinuntahan namin sila sa kanilang bahay sa Milano para mag interview sa GMA 7, at nakita namin kung ano talaga ang kanilang naramdaman na kasakitan ng mga panahon na iyon. Subalit ang araw na ito ay ibang-iba dahil nakita ko na sa kanilang labi at nabasa ko sa kanilang mata ang tunay na kasiyahan na kanilang nararamdaman ngayon. Sa pakikipagkwentuhan namin sa buong pamilya ay di namin napag-usapan man lamang ang naganap na pagkidnap sa kanya sa mindanao maliban na lamang sa isang tanong na "babalik pa ba kayo sa Pilipinas pagkatapos ng mga pangyayari?" at matunog na "oo" ang isinagot niya sa amin at sinundan ng "kasi matigas ang ulo ko". Nakalalaki ng puso at nakabibilib lalo ng sabihin nya sa ating "Maganda ang Italya at dito ako ipinanganak ngunit ang aking puso ay nasa Pilipinas" (o diba pusong pinoy na si padre, ha ha ha). Walang paglagyan sa tuwa ang kanyang mga kamag-anak lalo na si Fr. Bossi simula ng aming pakipag-kwentuhan sa mga ito hanggang sa matapos. Naitanong ko pa nga sa pamangkin niyang si Eleonora na "kumusta ang iyong tiyo, sya ba ay di na naninigarilyo?" Habang tumatawa ay sinagot nya akong "di ko pa sya nakikita". Tinanong kami ng pari kung bakit nasama ang paninigarilyo sa usapan, lingid kasi sa kaalaman niya sya ay pinag-pupustahan ng buong pamilya kung sya ay matitigil na sa paninigarilyo dahil nung kasalukuyang nakikidnap pa ito narinig namin sa isang balita na di ito nakakatikim ng sigarilyo man lamang kaya nagsimula ang pustahan mag-mula noon at pagkarinig nya dito ang kanyang mukha ay naging seryoso at binigkas ang katagang "Ito marahil ang isang malaking bagay na nabago sa aking buhay, ang di na pagtikim ng sigarilyo". Nakatawa man kaming lahat ng oras na iyon eh alam naming seryoso sya sa kanyang sinasabi kaya naman nagsimula silang magyakapang magkakapatid hanggang sa kami ay nagpaalam na dahil meron pang ibang taong naghihintay sa kanila na nasagutan nila para sa susunod na interview. Inihatid nila kaming lahat sa pintuan ng PIME habang patuloy pa rin ang pagbibiruan ng mga ito habang kami naman ay umuwi. Ang Buong kwento ng Istoryang ito ay mapapanood nyo lamang n sa mga balita ng GMA7 at QTV 11( kung di pa nabubura ha hah ha ha).

August 14, 2007

Remembering Pope John Paul II - GMA7 flash report - Marita & Ferdy

Barkadahan Chat

HANGGANG Karaoke by: Wency Cornejo - version by: fvillones

Bagong Kabanata ng Buhay

Isang madaling araw nagising ako, dahan-dahan nawawala ang larawan mo, unti-unting namumulat ang mata ko, sa madilim na bahaging kinaroroonan ko, Parang binuhusan ng malamig na bagay, ng mapansing walang kamalay malay panaginip lang pala ang pinagdaanan, halos magulungan ng mundong 'sing bigat ng maraming bagay, Di ko napansin lumiliwanag na paligid, dahil matagal tagal na pala kitang iniisip, lumipas ang ilang oras na nakatulala, kaharap ang larawan mo ng magising ang diwa, Isang bagong umaga hatid ay ligaya, dulo't ng liwanag isang bagong pag sinta dahil natagpuan na aking sinisinta, lumipas sa buhay ko ginamot niya, Madilim na nagdaan sininagan ng liwanag mo, hatid ay saya sa bago kong mundo, Umaasa akong habang buhay ito, katulad ng pagmamahal na idinudulot ko.......fvillones06

PLS. SIGN IN !

Powered By Blogger